tijd genoeg!

en weer een reisverslag.
Ik ben nu in Santa Domenico, in een heel grote refugio in het dorp. De laatste dagen ben ik meegefietst met Sjors en Theo, omdat we toch ongeveer dezelfde etappe's fietsen, en omdat ik het prettig vind om met hen op te fietsen.
Sjors is een grote kerel, die altijd in het leger gewerkt heeft, en na een open hartoperatie het idee had om naar Santiago te fietsen om het een en ander af te sluiten. Hij wilde eerst alleen gaan, maar omdat zijn vrouw daar toch niet zo blij van werd /je weet maar niet wat er kan gebeuren/ is Theo, een oude vriend meegegaan. Ik kwam ze tegen in st. Jean Pied de Port, we zijn samen de Pyreneen over gefietst, en daarna had ik ze gevraagd of ik een tijdje met ze op mag fietsen, en dat vonden ze eigenlijk wel leuk. We hebben afgesproken dat we tegen elkaar zeggen als we liever alleen willen, maar tot nu toe bevalt dit heel goed. De mannen helpen me een beetje, helpen met een beetje knutselen aan de fiets, en aan mijn schoen die niet goed was, en in ruil daarvoor regel ik wat dingetjes. Dat vinden zij weer prettig. Door de mannen is er een zekere luchtigheid gekomen in het hele reizen. We hebben volop discussie hoever we zullen fietsen, we heffen een glas bier als we over zijn, we bekijken de stadjes waar we zijn/ alhoewel mijn interesse iets langer duurt dan de hunne gaan ze mee/ en hebben het prettig. We hebben zelfs een soort routine in de dag ontwikkeld, en ook bij het zoeken naar onderdak. Ik hoef dat niet in mijn eentje te doen, we bespreken met elkaar wat en hoe. Vervolgens doen we het zo> Sjors en ik gaan naar binnen terwijl Theo op de fietsen past. Sjors begint vrolijk binnen te komen, schudt handen en als het heel moeilijk is zingt hij nog eens Viva la Spanja. Vervolgens doe ik de zaken. zijn er nog kamers, hoe duur, zit er ontbijt bij etc.. We zijn tot nu toe succesvol geweest.Vandaag zitten we in een enorme refugio, met allemaal stapelbedden, 150 mensen kunnen hier overnachten. Vaak moeten we als fietsers lang wachten, eerst de wandelaars. Er is hier vandaag feest, we kwamen midden in een processie terecht, en de Spanjaarden, die gewend zijn aan caminogangers, wezen ons de refugee, en we dachten" waarom niet". Er was hier geen probleem, de fietsen konden binnen, er kwam nog een Belg langs waar we ook al een biertje mee hadden gedronken, dus och> daar liggen we op die stapelbedjes.
Het is heel bijzonder, die camino. Iedereen wenst je bonne camino, de Spanjaarden komen direct langs om je de weg te wijzen als je even stil staat, je praat met wildvreemde mensen, heel bijzonder. Ook mensen die gewoon op vakantie zijn, en vragen wat we daar doen. Ik heb weer heel veel verschillende mensen gesproken.
Ook wel afzien> de bergen zijn hoog, we hebben weinig vlakke stukken, het klimmen blijft voortdurend een item. We fietsen steeds op 450/600 meter hoogte, soms kun je geweldig afdalen, maar dat weet je ook weer dat je dat ook moet gaan klimmen. De omgeving is prachtig, weidse vergezichten, allerlei kleuren groen, bloeiende bloemen, klaprozen, koolzaad, tarwe, en soms wegen langs rivieren. Gelukkig hebben Sjors en ik ongeveer hetzelfde tempo, dat is fijn. De ene dag is hij wat sneller, de andere dag ik. Theo fietst heel goed.
Daarnaast kunnen we steeds tegen elkaar zeggen dat we tijd genoeg hebben. De mannen moeten op 27 mei in Santiago zijn, ik ook, voor mij omdat dan Ted langs komt, voor de mannen omdat hun vrouwen langs komen. Dat betekent dat we de tochten een beetje moeten uitsmeren over dagen, en dat betekent weer dat we "tijd genoeg" hebben. We fietsen 50/70 kilometer op een dag, wat niet veel is, drinken koffie, lunchen op een mooi plekje en rusten een beetje uit, en stoppen vroeg om een biertje te drinken. Helemaal goed! Ik ben helemaal los van dagen, data, heb geen heimwee meer, mis soms wel thuis en werk, maar vluchtig. Helemaal zoals het de bedoeling was. De reacties op mijn stukjes zijn fantastisch, ik lees ze allemaal en wordt er nog steeds blij en emotioneel van. In een telefoongesprek met thuis zei ik nog dat het toch gek is dat ik naar Santiago moest fietsen om er weer achter te kunnen komen hoeveel fantastische mensen ik om me heen heb, wat een leuk leven ik eigenlijk heb. Ik was dat even helemaal kwijt, zag het niet meer.Alhoewel ik helemaal in het hier en nu leef op het moment, ben ik me weer helemaal bewust geworden van alles wat ik heb.
later meer, liefs Angela