Yes,I can

Yes, I can!

Na een heerlijke rustdag in St. Jean Pied de Port , ben ik vandaag de Pyreneeën over gefietst. Een 4 uur durende klim, met haarspeldbochten en 9 procent stijging. 
Twee dagen hiervoor was ik Josefien tegengekomen die al voor de 2e keer de camino loopt en nu al vanaf 27 februari onderweg is , lopend en alleen. Wat je doet bij
mensen die zo iets indrukwekkendst doen: je geeft ze een hand, uit respect. Dat is fijn om te geven en fijn om te krijgen. ik gaf Josefien een hand, uit respect. Ze vertelde dat ze uitkeek naar haar rustdag bij l'esprit de Chemin, een Nl gite die door vrijwilligers gerund wordt. Een stel die de gite heeft opgezet en wisselende hospitaliers. Ze vertelde ook dat het druk was daar, waar ik van opkeek, en dat ik beter kon reserveren . Dat heb ik gedaan en er nog een tweede nacht bij aangeknoopt, dat kon omdat er wat afzeggingen waren. Ik kwam binnen in een huis waar ik hartelijk werd welkom geheten , een kopje thee kreeg, op kamer kwam met twee andere vrouwen en waar om 19.45 gezamenlijk werd gegeten. Ik had onderweg opgefietst  met Annelies en Wim, een zeer ervaren fietsten en die kwam ik weer tegen, we hebben een biertje gedronken. Toen ik terug kwam voor het eten in l' esprit kregen we allemaal een aperitief en vertelde iedereen waar hij vandaan kwam, waarom en hoe de camino werd gelopen. Van allerlei nationaliteiten zaten daar bij elkaar, wildvreemde mensen voor elkaar, die elkaar vertelden wat hen bezighield. 
Daarna gezamenlijk eten, beetje thee drinken en tijd voor bed. Om 22.30 was alles rustig. Ik heb mijn hart daar opgehaald, in heel korte tijd van heel veel mensen stukjes leren kennen. We hadden allemaal hetzelfde doel: die camino doen,maar nog meer; een pauze nemen en stilstaan bij wat belangrijk is. s'ochtends om7.00 ontbijt met caminomuziek en iedereen maakt zich op om op pad te gaan. Iedereen wordt hartelijk uitgezwaaid. Er was bijvoorbeeld een mevrouw die eindelijk de camino deed en een beetje panisch was omdat ze met 3 heel grote Kroaten op een kamer sliep. ( ze waren inderdaad groot). s'ochtends was ze vol lof over deze buitengewoon nette, lieve mannen en ze gingen samen de deur uit, alhoewel ze geen woord konden wisselen omdat de Kroaten nauwelijks buitenlands konden. Ik heb zelf een meloen gedeeld met een klein Zwitsers meneertje die in zijn werkzame leven de tijd meting bij Olympisch spelen verzorgde. Omdat ik hoorde dat het schema voor deze zomer niet rond was, ik liever niet terugfiets omdat ik het zwaar genoeg vind, heb ik gevraagd of ik geen vrijwilligerswerk kon doen, en dat ga ik dan ook doen, in juni. 2 weken een beetje helpen met koken, schoonmaken en praten met mensen die komen logeren. Helemaal fantastisch, alsof het zo moest zijn. 
Dan die berg: de col de Ibaneta. Ik sliep er slecht van, zo zag er tegenop. Om 7.45 gestart, om de ergste hitte voor te zijn en het was bijna 4 uur lang stijgen. Het ging me eigenlijk redelijk goed af! In heel klein verzet en regelmatig pauze nemen, dat ging het best. Ik kwam onderweg Sjors en Theo tegen, 2 Brabanders die ik de vorige dag al had ontmoet en zoals dat gaat als je tegelijkertijd een etappe doet , we hebben elkaar er een beetje doorheen geholpen. Ik kon goed meekomen met de mannen en heb na afloop onder het genot van een biertje dan ook een hand gekregen, uit respect. Ik kreeg ook een hand van een Fransoos die een foto van me maakte op de top, ( ik was eerder boven dan de mannen) omdat ik helemaal alleen uit NL kwam . 
Dat gevoel van trots ( ik heb heel hard YES geroepen toen ik boven kwam ) is fantastisch . 
Ingrid, je Stabat Mater ( prachtig stuk ) moet er bij geholpen hebben, net zoals het kaarsje van mijn moeder. Ik zit nu met Theo en Sjors in een hotel in een klein dorp in Spanje. het voltallige personeel toonde zich verheugd dat we er waren, onze fietsen werden opgeborgen en de tassen gesjouwd. Ze zijn dol op Hollanders vertelden ze. De mannen zijn echt Brabantse drinkers en eters,  dus daar kan ik me wat bij voorstellen.
Volgende keer meer, liefs Angela