Ik ben er!

Ik zit nu in een hotel in hartje Santiago. Eergisteren zijn Theo en ik hier op de fiets aangekomen, terwijl Sjors zich gedeeltelijk met de taxi en gedeeltelijk heel voorzichtig op de fiets hier naar toe heeft verplaatst. Na de ziekenhuis belevenis van Sjors hebben we 2 kleine etappes afgelegd om te bekijken of Sjors mee zou kunnen fietsen. De schrik zat er eigenlijk nog goed in, dus Sjors heeft zich met een taxi laten vervoeren. De laatste etappe zouden we ook in tweeën doen, maar omdat we geen slaapgelegenheden vonden, zijn Theo en ik, na telefonisch overleg met Sjors, doorgefietst naar Santiago de Compostela. De laatste dagen waren zwaar; of het nu tussen de oren zit of toch lichamelijk is: ik vond het de laatste dagen erg moeilijk om over de heuvels te komen , en er waren er nogal wat. Die stad kom je niet zomaar in. Dat de laatste etappe extra lang en zwaar was, was misschien wel goed; nu hoefden we niet onszelf nog weer op te laden om weer op die fiets te gaan , maar waren er opeens! Sjors was al heel voorzichtig uitproberend de laatste 30 kilometer gaan fietsen omdat hij ook niet verder kwam met de taxi. Dat is gelukkig goed gegaan en zo kwamen we alle drie fietsend aan! Op het plein voor de Dom voelde ik een enorme vreugde. We hebben elkaar omhelst en op de schouders geklopt. Andere caminogangers op het plein gaven ons een hand en feliciteerden ons. Ik heb 2500 km op mijn teller staan , een ongelooflijke afstand.
De volgende dag zijn we naar de pelgrimsmis gegaan; een uitpuilende kerk, heel veel mensen die de camino hadden gedaan en ook heel veel toeristen. Die combinatie wringt af en toe: als caminogangers woon je zo'n mis ook bij als een afsluiting, een moment om terug te kijken, terwijl de rondleidingen toch gewoon doorgaan, ook onder de mis. Het rondzwaaiende enorme wierook vat was spectaculair, maar zo waren ook de hoeveelheid flitsers van fototoestellen ( terwijl gevraagd was dat niet te doen ). Gisteren en vandaag zijn we heen en weer met de bus naar Cap de Finisterre gegaan, " het einde van dd wereld". Prachtig is het daar, je kunt inderdaad ver over de oceaan kijken vanuit dat punt.( zie foto's) Sjors en Theo waren toch ook bezig met hun thuisfront dat vandaag aankomt, dat maakte het voor hun anders. Ik heb een heel goede tijd gehad met " de mannen ". Ik merk nu wel, alhoewel ik dat wel wist, dat we ook behoorlijk verschillend in het leven staan. Als je dat grote gezamenlijke hebt, Santiago halen en elkaar daarin ondersteunen, is dat minder belangrijk. Nu we alle drie bezig zijn om ons weer te richten op het dagelijkse leven , wringt dat af en toe. Het is goed om afscheid te nemen, nog eens wat foto's over en weer te sturen en dat was het dan.
Het is voor mij een beetje moeilijk om mijn ritme te vinden; inderdaad , ik had het niet gedacht, maar ik mis het fietsen. Nou, zou je zeggen, ga dan fietsen. Dat is echter niet de oplossing; ik mis het fietsen naar Santiago . Ik mis de opdracht die ik elke dag weer had, me dichter naar Santiago te bewegen, ik mis het wensen van een "buen camino' naar alle wandelaars en fietsers, ik mis het met elkaar delen van je belevenissen en ervaringen, ik mis het terug herkennen van mensen die je eerder hebt gezien. Het is wel even afkicken.
Gelukkig komt Ted morgen, dat helpt me om me naar voren te richten. Ik ga volgende week heel langzaam met de trein naar Frankrijk, waar ik nog een week mrt Josefien zal kamperen. Sophie komt dan nog een paar dagen in Bordeaux en daarna ga ik 2 weken naar St. Jean Pied de Port om vrijwilligers werk te doen in een Nederlandse herberg. Op 26 juni vertrek ik naar huis. Ik ben dan 10 weken weg geweest.
buiten hoor ik demonstranten, veel jonge mensen demonstreren hier tegen de slechte omstandigheden: geen werk, geen huizen, geen geld.
Ik stuur nog wat foto's door en zal over een paar dagen nog een laatste stukje schrijven,
Liefs Angela