die hebben we ook weer gehad

Natwee flinke bergen is het goed rusten. Het wordt erg druk op de camino. Heel veel wandelaars, maar ook fietsers, ´doen´ u stukken van de camino. Dat betekent dat het dringen wordt met de slaapplaatsen. Het is inderdaad zo, Gertjan, dat de wandelaars erg vroeg vertrekken, soms zelfs om 5 uur, om een plek te bemachtigen in een albergue. Wij starten niet zo vroeg, omdat we toch een voorsprong hebben op de fiets: we kunnen meerdere dagwandeletappes doen in een dag, en kunnen toch vroeg stoppen. Maar in de albergue municipal kunnen we niet terecht, of we moeten tot 20.00 wachten, en dat doen we niet. Dat betekent dat we of in een privado albergue overnachten of in in hostal. Dat is ook niet duur, en is vaak iets luxer: een badkamer met wat minder gedeeld en betere bedden.
De afgelopen dagen hebben we twee belangrijke markeringspunten in de route behaald: de Cruz de Ferro en den o´Cebreiro.
Om met de Cruz de Ferro te beginnen: het is klimmen, klimmen, klimmen en opeens ben je er! Ik werd helemaal een beetje emotioneel bij het zien van dat ijzeren kruis met al die stenen en andere, voor mensen belangrijke dingen, die daar liggen. Zo vaak over gelezen, zo vaak foto´s gezien, en dan ben je er opeens.
Ik had geen steen bij me, en had zitten denken wat ik er nu achter kon laten: ik had van mijn zus Saskia een heel klein stenen Boedha´tje meegekregen. Dat beeldje had ik op de fiets van Nijverdal naar Uithoorn meegenomen, en daarna al die tijd naar de Cruz de Ferro meegenomen in mijn tas. Ik vond het wel passend, iets wat ik uit Nijverdal( een belangrijke plaats voor me, geboren en getogen) naar Uithoorn en dan naar Spanje had meegenomen, om daar achter te laten.Het is natuurlijk van een andere religie dan de camino, maar voor mij gaat het toch vooral om het spirituele, en dan maakt het volgens mij niet zoveel uit vanuit welke godsdienst je wat achterlaat. Ik heb het onder wat stenen gelegd zodat het flink lang daar ligt, en opgedragen aan de gezondheid van iedereen die ik ken. Hoop dat het helpt. Daarna een dag wat rustiger aan, en vandaag de o´cebreiro. Nog meer klim, en na de berg moet je eigenlijk nog hoger om daarna naar beneden te kunnen. Het was zwaar, maar net zo als de Cruz de Ferro, wel te doen. Ook daar was iedereen weer enorm opgelucht dat we op de top waren, zowel fietsers als wandelaars.
Ik praat veel met andere mensen onderweg, en dat is makkelijk omdat je toch iets gemeenschappelijks hebt, de camino fietsen of lopen. Vaak als ik aan het ploeteren ben op die fiets denk ik : jeetjemina ( of ook wel steviger krachttermen) wat ben ik toch aan het doen, en wat zijn al die andere mensen toch aan het doen. Ik doe dit niet omdat ik het ´leuk´vind, dat is het niet. Het is niet leuk. Het is wel bevredigend om een route te doen die voor zoveel mensen en ook voor mezelf wat betekend, dat is het spirituele stuk. Alle kerken, stempels, beelden, misschien wel boete doen door je lichamelijk zo ontzettend in te spannen, het helpt je bezinnen over wat je belangrijk vind. Daarbij is het zo, ik heb het al eerder geschreven, ik voel me nederig en nietig bij deze overweldigende natuur. Die berg blijft daar gewoon liggen, ik ben degene die me moet inspannen om er overheen te komen. Hoe bezorgd of druk ik me ook maak, dat veranderd niets aan die berg. Dat is ook wat pelgrims elkaar meegeven: onderga het, buig voor die berg en doe je best.
Het is ook heel bevredigend om boven op een berg te staan en naar beneden te kijken en een opgetogen gevoel te hebben dat je er bent. Dat gevoel voel je in je lijf,het zou goed kunnen dat de aanmaak van endorfine daarvoor verantwoordelijk is, maar het is heerlijk¨: anderen die ook bezweet boven komen de hand schudden en die emotie helemaal te beleven.
Kom ik op de vraag waarom mensen dit doen: als ik naar mezelf kijk en ook naar anderen, denk ik dat de meeste mensen dit doen om dingen in perspectief te kunnen zien, of dat nu religieus, spiritueel of puur fysiek is: door de langdurige reis en inspanning ga in ieder geval ik de zaken in een ander perspectief zien. Loslaten, relativeren, in allerlei mensen het waardevolle zien, dat gebeurt er.
Buiten zijn een aantal mannen vanuit allerlei nationaliteiten aan het lachen over voetbal, terwijl ze bier drinken. Ik, als enige vrouw, voeg me daar nu snel bij, om een beetje aangeschoten te worden, nog een extra biertje te drinken om mijn broer Richard die vandaag zijn liefde met Monique viert te eren, en morgen weer op de fiets te klimmen richting Santiago.Nog 3 dagen, en dan doorfietsen naar Cap de Finisterre.
Zal, als ik Wifi heb, nog wat foto´s plaatsen!
liefs, Angela