Het eerste boekje uit !

En weer een verslag vanuit mijn i- phone ( wat ben ik toch dol op dat kleine apparaat)
Ik ben vandaag Tours gepasseerd en heb het eerste boekje opgeborgen . Ik begon weer helemaal fris met boekje 2. Ik zit op het moment in een spiksplinternieuw hotel waar helemaal niemnd is behalve mijn reisgezelschap en ik. Ik heb een grote kamer voor mezelf tegen een sterk gereduceerd tarief omdat we op de fiets zijn. Ook deze week zo'n 475 km afgelegd. De afgelopen 4 dagen met 2 zussen uit Limburg samen. Morgen ga ik weer alleen verder . Het was fijn om gezelschap te hebben en Annie en Mariet zijn twee schatten. Ik werd wel weer geconfronteerd met een patroon dat bekend is; ik was goed voorbereid , kan goed de weg vinden en spreek een beetje Frans ( dat in sprongen vooruit gaat , ik had niet gedacht dat ik me zo goed zou kunnen redden). Annie en Mariet zijn een generatie ouder, spreken helemaal geen Frans, ik kwam ze tegen toen ze de weg kwijt waren en ze hebben zich anders voorbereid . Het gevolg is dat ik steeds voorop fiets, de weg wijs, onderdak regel. Jaja, bekend. Is dat erg? Nee, ik kan dat nou eenmaal goed niks mee aan de hand. Wil ik de verantwoordelijkheid voor anderen nu? Ook nee, ik had juist behoefte om daar eens van los te komen. Dit heb ik ook met ze besproken en daarom besloten even alleen verder te gaan. Mijn tempo is ook al iets anders , dus geen probleem.
Dan het fietsen en de heuvels: er waren grote bij , de Nijverdalse berg is een molshoop daarbij vergeleken. Hellingen van 3-5 km lang met stijging van 5-7procent soms zelfs 10 procent. In het begin ging ik 'ten aanval'. Ik zal die berg wel eens even krijgen! Zo laat mogelijk schakelen en met veel power naar boven. Na een tijdje moest ik aan collega Caren denken, die verteld had dat ze in het kleinste verzet heel langzaam tegen alle bergen opkwam.
Die bergen doet het helemaal niks met hoeveel kracht ik naar boven ga natuurlijk , maar mijzelf wel. In het begin wist ik niet zeker of ik dat wel zou kunnen, dat klimmen , nu heb ik door dat ik niet ten aanval moet gaan, maar die berg moet nemen zoals hij komt en ga ik dan heel langzaam in het kleinste verzet: prima. Ik weet niet of ik deze metafoor door kan trekken naar mijn dagelijks leven; daar ga ik nog over nadenken( tijd genoeg).
Ik heb mijn tent wel naar huis gestuurd omdat ik al die lege campings zag en stress kreeg bij het idee dat ik daar in mijn eentje moest slapen ; mam, je zult wel blij zijn! Ik slaap nu in jeugdherbergen, gites d'etappe ( een soort slaaphuizen voor pelgrimsgangers) en soms een hotel. DAt gaat goed , mensen zijn nog steeds enorm bereid te helpen. Vandaag ging een mevrouw die ik had aangehouden om te vragen naar een hotel met de slager overleggen wat mogelijk was en ja hoor, dit hotel! Mensen steken hun duim op als we langs komen of bieden koffie aan., echt fantastisch.
De volgende opgave is om naar de voet van de Pyreneeën te fietsen, ik schat dat ik daar over 10 dagen ben.
Ik wil graag iedereen bedanken voor alle reacties, het maakt me blij en soms emotioneel: wat een steun en interesse, ik voel me een rijk mens.
Liefs Angela